donkere dagen, awesome activities

Yes, so far so good. Weer een blog! Na een berichtje over wat er in het nieuwe jaar gebeurde, hebben jullie ook nog een blog over november/december van me te goed. Vooral november staat hier bekend als de donkere, deprimerende maand: het is namelijk al wel steeds vroeger donker, maar er ligt nog geen sneeuw, en je kan ook nog nergens naar uit kijken. Wij in Nederland hebben natuurlijk Sinterklaas, maar hier in Finland komt de kerstman, en die is er pas eind december. Ik was dan ook gewaarschuwd om vooral maar wat leuke dingen te plannen, om zo de tijd door te komen. Er kwam gelukkig ook meer dan genoeg leuks op mijn pad om me bezig te houden: met het schaatsteam ging ik op trainingskamp en had ik mijn eerste wedstrijd in Finland, en met collega's gingen we drie dagen naar het noorden, naar Oulu, voor een conferentie. Zo werden al 3 weken gevuld. Verder waren er nog allerlei kerstfeestjes (ook 3 in totaal) en voor ik wist zat ik al weer in het vliegtuig op weg naar huis.

Er zijn hier dus teveel leuke en interessante dingen gebeurd om er niet over te schrijven, ook al is het dan al half januari. Here we go.

De conferentie was gewoon een conferentie: overal het algemeen wel interessant, en gezellig met collega's. En ja, de vooroordelen over hoeveel alcohol de Finnen drinken werden helemaal waargemaakt. Na 15 min in de trein (waar we 4 uur in zouden zitten) was de vraag al wat ik wilde drinken. Eh, thee of fris? Het was 16.30. nee...dat bedoelde ze niet. In de trein hier kan je namelijk ook gewoon alcohol bestellen. En zo'n lekker cider sla ik niet af natuurlijk.

Op de foto hiernaast: Een conferentie bijwonen op z'n Fins: met een half oor luisteren, tegelijkertijd een sok breien, en eigenlijk wil je ook nog volgen wat voor berichtjes je op je telefoon binnenkrijgt. 

Schaatsen, tja, daar ik weer zoveel over te vertellen dat het een apart blogpost gaat worden, over een paar weken denk ik, na onze 2e selectie wedstrijd in februari. Maar even heel kort: een tof trainingsweekend op een olympische trainingsfaciliteit; zo'n beetje wat ik me bij Papendal voorstel (ben ik nog nooit geweest). Dan de wedstrijd waar de hele dag synchroonteams uit het hele land het tegen elkaar nemen. (en let wel, dit is de ene helft, de wedstrijd is in 2en gesplitst omdat er teveel teams zijn!) Dat is wel wat anders dan die 2 teams in Nederland tussen alle solorijdsters. En aangezien we met 4 teams uit Seinajoki waren, werd er ook veel gejuichd toen we gingen rijden. De sfeer zat er goed in. Omdat het hier zo populair is, wordt alles ook veel grootser en professioneler aangepakt dan in Nederland. Wedstrijd voorbereiding begint al de avond van tevoren, en is een vol programma zodat je eigenlijk niet eens de kans hebt om te zenuwachtig te voelen. Zo leuk, en dan kan je ook echt genieten van zo'n dag.

De sfeer in ons team is ook echt top, we trainen zowiezo 3 keer in de week samen en daarnaast is ook de whatsapp-groep geen dag stil. Ik begrijp nog lang niet alles, maar dat gaat gelukkig wel steeds beter. In de adventstijd, december voor het kerstmis is, werd er ook een team adventskalender gepost op de whatsapp. Elke dag een andere foto met een berichtje over dat teamlid. Op 16 december was ik aan de beurt:

Succes met vertalen, lieve mensen! Een tipje van de sluier (en ik moet bekennen, de rest ben ik ook weer vergeten haha) de A is van aurinkoinen, zonnig, en de N = nopea, snel. En de rest? tja, dat is aan jullie :D

Adventskalenders zijn zowiezo populair in Finland, niet alleen op de ijsbaan, ook in alle klassen werd er 1 gemaakt. Alle kinderen hebben er thuis eentje (met bijvoorbeeld chocolaatjes) en ze verkopen zelfs adventskalender voor - jawel- je hond! 

Ja je ziet het goed, chocolade letters. Op zijn Fins, want dit Nederlandse idee is een beetje aangepast: het zijn gingerbread-cookies met chocola. En naar Nederlandse traditie was er voor iedereen zijn eigen letter. 

Hierboven zie je mijn allereerst 'pikkujoulu' (klein kerstfeest). Hier vier je met collega's kerstmis in het klein: dus alle gezelligheid en het lekkere eten, maar dan op 1 avond. Ik had pikkujoulu's met collega's van beide scholen, en met het team tweetalige docenten. Erg gezellig allemaal. Op de middelbare spelen ze meestal spelletjes, en neemt iedereen een kadootje mee. Maar ze wilden wel eens wat anders, en tja, laat ik nu net in het organisatie-team zitten. In mijn oude huis speelden we elk jaar een erg leuk Sinterklaas dobbelspel, en daar moesten ze nu ook in Seinajoki aan geloven. Alle kaartjes vertaald, verteld over hoe het zat met Sinterklaas en Santa Claus en daarna vooral heel veel lol gehad met de opdrachten. Vooral toen iemand het kaartje "neem van 1 persoon al zijn kadootjes op 1 na" het lef had omdat bij de rectrice te doen!

De Nederlandse vereniging in Finland zocht nog een Zwarte Piet. Dat leek mij wel leuk. Op naar Jyvaskyla (waar ik ooit gestudeerd heb) om te kijken of daar nog brave kindertjes waren. Jawel hoor! Het was erg leuk, en ook een beetje vreemd om daar opeens tussen de Nederlanders te zitten. Het is trouwens wel een leuke mix; tweetalige families, kinderen die heel goed Nederlands spreken, kinderen die het nog aan het leren zijn etc.

Als zwarte piet kan je doen wat je wil, en dus was ik natuurlijk de kadootjes 'vergeten', en liet ik zien hoe goed ik al tot 10 kon tellen (1-2-3-5-10). 's Avonds bleef ik slapen bij een Nederlands gezin en het mooiste moment kwam toen ik hielp de kids naar bed te brengen en zij honderduit vertelden over die domme Piet die niet kon tellen en ook nog eens vergeten was waar de kadootjes waren. Whahaha nog nooit zo hard mijn best moeten doen om niet te lachen :D. 

En toen? Toen ging voor een week naar Nederland. Ontzettend leuk om weer even terug te zijn: ik heb veel mensen weer even kunnen zien (gezellig!) en het was zo ontspannend om alles om je heen te kunnen begrijpen. Ik realiseerde me toen pas hoeveel energie het me kost om continu alles (proberen) te vertalen. Na een week volgepland te hebben (tja, zo ben ik nu eenmaal, en ik zou het ook niet anders willen), vertrok ik weer naar Finland, dit keer samen met Karlijn. Wij gingen een week lang Finland onveilig maken!

Na Seinajoki verkend te hebben gingen we met de nachttrein naar Rovaniemi, naar de poolcirkel. Daar vierden we oud en nieuw op de oever van de rivier, kijkend naar het vuurwerk. Finnen staan bekend als ingetogen, maar meestal valt dat niet zo op. Maar wel met Oud en Nieuw: de enige die luidkeels wilden gaan aftellen, en elkaar "Gelukkig Nieuwjaar!" wilden wensen, waren wij. IEDEREEN om ons heen was stil. Bizar gewoon. Wij dachten eerst nog, hebben we wel goed op ons horloge gekeken? Maar nee, het vuurwerk begon, en zo dus ook het nieuwe jaar. Toen het om 12.15 afgelopen was liep de oever ook in een mum van tijd leeg; blijkbaar tijd om naar bed te gaan. Nu zijn Karlijn en ik niet de verlegenste, en vonden het hoog tijd voor een dosis Nederlandse gezelligheid: Iedereen die we tegen kwamen wensen we vrolijk Onnelista Uutta Vuotta. Iedereen reageerde verbaasd, maar wel heel positief. Ik zeg, dit gaan we vaker doen hier!

De dag erna stond alweer vroeg het hoogtepunt op de agenda: rijden met de sledehonden. Zooo ontzettend gaaf! Door de besneeuwde bossen, over een bevroren meer, prachtig!
's Avonds pakten we de nachttrein weer, dit keer op weg naar Helsinki. Daar hebben we nog een relaxed weekend gehad; een mix van rondwandelen, af en toe een museum in, lekker uit eten. En om eerlijk te bekennen, ook 's avonds in ons air b&b appartementje netflix te kijken. Het was weer gezellig!


Volgende week: komt er een blog over Finland zelf...ik twijfel nog over de Finse taal, de cultuur of juist het leven op school...je gaat het zien!